Hoe het allemaal begon...

Speleologie... Dat was mijn passie sinds mijn 17 jaar. Bijna elk weekend zat ik onder de grond, zoals wij speleologen het zeggen.  Het is gewoon een super gevoel en ieder spiertje in je lichaam moet werken tijdens zo'n ondergrondse tocht.
Maar zoals bij iedere sport kan er helaas iets mis gaan en dit is ook bij mij dus zo gegaan.
In 2006, op 43 jarige leeftijd, ben ik door omstandigheden klem komen te zitten in een grot, waardoor mijn linker been helaas 2 uur afgesnoerd is geweest door mijn klimgordel en bijgevolg een tijdelijke verlamming had veroorzaakt. Met als resultaat dat er blijvende zenuw- en peesschade ontstond, met enorm krachtverlies als gevolg en later zelfs een dropvoet.

Nu dus die revalidatie... In het revalidatiecentrum wisten ze me heel vlug te vertellen dat ik slechts een krachtherstel van ongeveer 30 % kon verwachten.  Daar wou ik me niet bij neerleggen en gelukkig had ik ook een "crème" van de kinesist, die me wekelijks 3 a 4 keer onder handen nam. Met veel vallen en opstaan probeerden we steeds wat meer, jaren gingen voorbij.
Fietsen deed ik ook super graag, en ook ideaal als revalidatie, dus ging ik regelmatig met mijn koersfiets kilometertjes rijden langs de vaart, ook op 2 januari 2009 in vries temperaturen, van Oostende naar Brugge en terug. Helaas ben ik niet zover geraakt. Ergens ter hoogte van Jabbeke is het verkeerd gegaan, ben ik over kop gegaan en hebben ze me bewusteloos gevonden een meter van het bevroren water. Is dat van geluk spreken !
Dus met de MUG naar het ziekenhuis, maar bij wonder was enkel mijn neus gebroken, had ik maar een gespleten lip en een hersenschudding : oef !!!

Na herstel van m'n fietsongeval kon ik weer verder revalideren, nog steeds zonder speleologie want dit zou veel te riskant zijn; tien minuten in een klimgordel zitten zou reeds voldoende zijn om voorgoed het gevoel in mijn been kwijt te zijn.  Dus terug de fiets op, want ik wou sporten! Ondertussen had ik me ook al ingeschreven in een fitnessclub, zodat ik ook al de andere spiergroepen kon trainen.
Op een dag stelde mijn kinesist mij voor om aan start-to-run te beginnen. Ondertussen waren we al 2011; wat vliegen de jaren voorbij... 
Nu, met  die start start-to-run was er wel altijd iets verkeerd: de ene keer was mijn voet ontstoken, de andere keer mijn knie, iliotibiaal frictie syndroom kwam altijd terug en ik had een prik hier en daar nodig, het ging echt niet vooruit. Op een dag had ik beslist om gewoon 10 minuten te lopen en daar steeds 10% bij te doen en ik had mij een loopband aangeschaft, zodat ik zelfs bij slecht weer gewoon kon verder opbouwen.  En ja hoor, stilletjes aan lukte het me, nog steeds met vallen op opstaan, maar het ging beter.
In september 2013 had ik m'n eerste wedstrijd gepland, ik was super nerveus en was zo bang dat ik de laatste zou zijn.
Mijn Allereerste wedstrijd van 8km in eigen stad, had ik buikpijn van de stress, maar eens ik aan het lopen was, voelde ik me zalig en toen wist ik het: "dit word mijn sport"!  En mijn resultaat mocht er zijn: 44 minuten en 31 seconden, en tweede in mijn categorie! Dit gaf mij vleugels en zin in meer...

In 2014 had ik besloten om een criteriumnummer aan te vragen bij het Oostends loopcriterium http://www.loopcriterium.be/, zodat ik op regelmatige basis een wedstrijdje zou kunnen lopen. En zo ben ik op het einde van 2014 de vierde van m'n categorie geworden en in 2015 de zesde (door blessure heb ik de laatste vier loopwedstrijden niet kunnen lopen).

Vanaf nu train ik voor een doel, en in 2016 is dat een marathon lopen. Met wekelijkse hulp van mijn kinesist natuurlijk, maar we gaan er voor !